YILMAZ SİMAV Son yerel seçimler öncesinde belediye başkan adaylarının kimliğini, profilini oluşturmaya çalışmıştık. Adayın Balıkesir sevdalısı, vizyon sahibi olması gibi özelliklerinin yanında HİJYENİ ÖNEMSEMESİ gerektiğini de vurgulamıştık. Burada bir nokta kolayım, duralım. ÖNCE KAMU KURUMLARI Kentte hijyen dediğimizde, öncelikle kamu kurumlarının bu konudaki görevlerini yerine getirip getirmedikleri hususu öne çıkar. Kamu binalarının, tesislerinin, işletme ve şirketlerinin fiziki olarak temiz tutulması; hizmet verilmesinde temizlik kurallarına uyulması, mikrop ve bakteri üretiminin asgari düzeyde tutulması gerekmektedir. Biraz özele indirgediğimizde, ellerin yıkanmasında bile temizlik yönünden noksanlıklar görürüz. BAŞKAN SABRİ UĞUR DÖNEMİ Efsane başkan Sabri Uğur, örnek ve ibret olsun diye Toplu Taşıma Merkezi (TTM)’nin bir yanına el değmeden su içilebilen, basınçla çalışan bir çeşme yaptırmıştı. Ezberleri bozduğu için olsa gerek idame ettirilemedi. Bozulsa bile onarılması, hatta yenisinin yerleştirilmesi beklenirdi. Olmadı. Onun zamanında camilerdeki plastik terlikler kenara çekildi. Ayak sağlığını bozuyordu onlar. Şehrin her yanına standart aynı tipte taştan çeşmeler yaptırdı. (Gökköylü bir usta bu işte mahirdi.) Kent estetiğini gözetti. Çeşmelere çevirmeli, döndürmeli musluklar değil “aç kapa” musluklar taktirdi. Halkın ücretsiz, temiz şehir suyu içmesini sağladı. O HİJYENİ ÖNEMSİYORDU. AÇ KAPA MUSLUK VE BATARYALAR Konu bir noktaya geldi. Kamu binalarında durum nasıldır acaba. Hastanelerde, sağlık ocaklarında ve de genel tuvaletlerde, eski usul döndürmeli, çevirmeli musluk ve bataryalara rastlanmakta ise hijyen önemsenmiyor demektir. Bu konuda titizliğe varan çeşitli uygulamalar vardır. İl değmeden, foto-cell ile çalışan musluklar, el temasını önlediği için sağlıklıdır. KARAOĞLAN CAMİİNDEKİ ESKİ UYGULAMA Bu maddeyi, Karaoğlan yazımın kapsamında işleyecektim. Ancak, tarih itibariyle herhalde 1950 sonrasına ait olduğundan Karaoğlan Camiindeki bir uygulamadan burada söz edeceğim. Camiin minaresi yoktu. İbadete kapalı iken 1959’li yıllar başlarında, ibadete açılmıştı. Şeref Eğinlioğlu minareyi yaptırmıştı. Cami ile yakından ilgileniyordu. Hijyeni son derece önemsiyordu ki, cemaatin namazda alnını koyacağı yerin temiz olması için çare aramış ve bulmuştu. Ellerin üzerine rahatça konulacağı bir genişlikte, kontrplaktan secde tahtası yaptırmıştı. Tahtalar, çepeçevre incecik çıtaların üzerine monte edilmişti. Artık, yüz sürülen yere ayak basmıyordu. Tahta güzelce temizlenebiliyordu. Burada da bir nokta koyalım, duralım, düşünelim. CAMİLERDE HİJYEN Cami geleneğinde teşbih yoktur. İnsanlar kendi teşbihlerini yanlarında gezdirirdi. Fazladan teşbih alınmazdı da. Bir de baktık ki camilerde çivilere asılı teşbihlerle adeta doldu taştı. Bunları pek az kişi kullanır oldu. Parmaklar arasında derin temasla çekilen teşbihleri temiz tutmak da zordur. Bugünlerde bir çaresine bakılmalıdır. Öncelikle Diyanet’in görevidir bu. Bir de Cuma hasırları sorunu var. Cuma günleri, cami avlusuna hasır serilir. Bir de Ramazanlarda tabii. Cemaat çok oyunca, bazı camilerin arkasında cadde ve sokaklara da bunlardan yayılır. İnsanların ayakkabılarıyla, çeşitli kirlilikleri bulaşmış halde, bastıkları yerlere serilmiş olur onlar. Hasırların altı artık kirlenmiştir. Ortam nemli, yağmurlu ise ibrazda çamurlanmıştır. Hasırların toplanması sırasında, yüzüne önce ikiye katlanması, sonra yuvarlanması gerekir ki yüzü temiz kalsın. Öyle olmaz. Gelişigüzel toplanırlar. Müdahale edenlere çıkışanlar, kafa tutanlar da olur. Çaresi yok mu? Diyanet çaresini bulmalıdır. (Mikrofon ile ikaz gücü varken kullanılmaz.) Bence de yuvarlanan hasırlar, ertesi Cuma’ya kadar cami abdest alma mahallerinde deterjanla yıkanmalıdır. Görev müezzinlere verilirse, onlar mikrofon gücünü kullanarak sonuç alabilirler.