Siyasetten başka mevzusu olmayanlara dair… SABAH çorba içiyorum lokantada. Yıllardır lokantanın başgarsonluğunu yapan arkadaşla zaman zaman memleket mevzularını konuşuruz. Her seçimde tercihini farklı kullanan oportünist bir arkadaş. “Bunlar artık gitsin” modundan, “EYT’lilerin sorununu çözdü, atık emekliyiz” moduna geçti. İlk turda Millet İttifakı’na destek vereceğini söylüyordu. İkinci turda Cumhur’a yazılmış. Hem zaten Millet İttifakı teröristlerle işbirliği içindeymiş… Hiç sormadım “kime verdin” diye. Utana sıkıla geldi; tam çorbaya kaşık salladım, “ben Erdoğan’a oy verdim abi” dedi. “Neden utanıp sıkılıyorsun ki, verdiysen vermişsindir, senin tercihin” diye karşılık verince hem şaşırdı, hem rahatladı. Ben de işin bu kısmını anlamıyorum zaten.. İnsan siyasi tercihini söylerken utanır, kızarır, sıkılır mı? Ne yapayım şimdi; dün öyle konuşurken bugün farklı bir tercihte bulundun diye kavga mı edelim? Kutuplaşalım mı? Bir daha o lokantadan içeri adım atmayayım, selamı sabahı keselim mi yani? “Dün otuz liraya verdiğin bir tas çorbaya bugün beş lira zam yapmışsın; haydi hayırlı işler” demedim çıkarken… *** DEMOKRASİLERDE herkes hür iradesiyle hareket eder. Toplumu tek bir siyasi akıma angaje edemezsin; herkes kendi düşüncesine uygun veya yakın olanı benimser. Ama hayat siyasi partilerin yarışından, siyasi kavgalardan, seçimlerden, sandıklardan ibaret değil. Başka şeyler de var insanı var eden. Sürekli siyaset konuşulan ortamları sevmiyorum. İdeolojik temelli şeyler konuşulmuyor çünkü. Günlük dedikodular, kişiler, kişiler ekseninde yaşanan gelişmeler.. Mevzu hep böyle. Bir çayevine oturup iki beşlik bozacağız; “sen gazetecisin, söyle bakalım ne olacak bu seçimlerin sonucu” benzeri sorular geliyor yan masalardan. Ya arkadaşım gider oyunu verirsin, kimi istiyorsan onu seçersin, ne bileyim ben sonucu, müneccim değilim ki? Biz de herkes gibi yurttaşlık görevimizi yapıyoruz; sandığa gidip oyumuzu kullanıyoruz. Elbette oy verdiğimiz siyasi parti ve adayların kazanmasını isteriz; kaybetmek üzüyor haliyle. *** SÜREKLİ siyaset konuşturuyorlar bizi. Gelişmiş demokrasilerde sokaktaki adam seçimden seçime siyaset konuşur. Gerisini seçtiklerine veya seçemediklerine bırakır. Hayatın idamesi için gerekli şeylerle meşgul olur insan. İşine gücüne bakar meselâ. Evindeki eksiği tamamlamak ister, akşam ne yiyeceğini düşünür, ruhunu zenginleştirmeyi dener; bir enstrüman çalar ya da çalmayı öğrenir, sosyalleşir, spor yapar, kedi köpek besler. En önemli derdi kimin cumhurbaşkanı seçileceği değil, beslediği kedi veya köpeği kemiren iç parazitlerinin temizlenmesidir meselâ. Kitap okuyan, kendini geliştiren, müzik dinleyen, spor yapan, enstrüman çalan, sosyal işlerle meşgul olan, bir arada olduğu irili ufaklı topluluklarla olan çalışmalarında siyasi tartışmaları en son sıraya bırakan, kendisi için ibadeti ve inancı önceleyip inanç üzerinden siyaset yapanlardan uzak duran, ne iş yapıyorsa yapsın en iyisini ortaya çıkarma kaygısı taşıyan, dürüst ve erdemli olmayı ilke edinen, oportünist davranmayan, çevreye ve doğaya saygıyı önde tutan insan, modern ve medeni insandır. Gelişmiş, refah seviyesi yüksek, huzur ikliminin yaşandığı yerde, kutuplaşmalara, kamplaşmalara, çatışmalara yer yoktur. *** YANİ dostlar, bu ülkenin siyaset iklimi kutuplaşmaların ana zemini. Kavgaya, gürültüye gerek yok oysa. Kazanan mütevazı olamıyor maalesef. Kaybeden de hazmedemiyor bu kaybı. Kazananın yüksek kibri, kaybeden taraftakileri eziklemeye alışkın. Bu yeni kazanım, daha yüksek egolu, daha kibirli, daha tepeden bakan, daha fazla küçümseyip horlayan bir siyaset ortamı getirmez umarım. *** BİZİM başgarson arkadaşın utanıp sıkılmasından söz ettik de.. Bir de bu seçim kazancını düğün bayram havasında kutlarken, kaybedeni ezikleyen sırıtışlar eşliğinde, davul zurna çaldırıp çiftetelli oynamaya doyamayanlara gelsin sözümüz: Çiftetelli dört dörtlük ritim içerir. İşinizi dört dörtlük yapın önce; sonra karşılıklı bahriye çiftetellisi oynayalım!