DOĞDUĞUM YER DEĞİL, DOYDUĞUM YER: BALIKESİR

**** ŞEHRİ SEVMEK Yakından tanımadıkça, öğrenmedikçe,  yaşadığınız şehri sevmeniz mümkün değildir. Bazı insanlar için evlerinin dışı  hiç önemli değildir. Benimsemezler. Onlar için oraları taş, toprak ve beton yığınlarıdır.  Evleri temizdir. Hatta konforludur. Bu gibi insanlarda maalesef vatandaşlık bilinci gelişmemiştir veya yoktur. Maalesef bu durumu bizde köylerde de görmek mümkündür. Bir keresinde yakın köylerden birine gitmiştim. Sokaklarından çamurdan ve sığır pisliklerinden geçilmiyordu. Fakat kimsenin umurunda değildi. “Burası benim köyüm, temiz olmalı, temiz tutmalıyız “ düşüncesi yoktu. Şehrimizin en büyük  ve tarihi camisi ve adeta kalbi olan Zağnos Paşa camii ve avlusu, her zaman hemşehrilerimizle dolar taşar. Bazen bende çınarların altında oturur ve yanıma gelen konuşkan bir hemşehrimle  sohbet ederim. Pek çoğu Paşa Cami’nin banisinin kim olduğunu ve yapılış menkıbesini bilir. Fakat yanıbaşındaki türbeyi ziyaret edenler fazla değildir. Çınarların  altı   bunaltıcı sıcak  havalarda püfür püfür eser. Oturanlar hayatlarından pek memnundur. Burası şehrin en havadar ve en çok rüzgar alan mevkisidir. Her zaman düşünürüm. Ne güzel yere inşa etmişler bu mabedi.  Tabii onu sevgi  ve saygıyla yad ederim.  Hayatını az çok bilmem, yaptıklarından haberdar olmam, onun eseri  olan bu  mekanda oturup temiz hava almam onu ve onun şehrini sevmem için bana kafi gelir. Bir şehri sevmenin en güzel örneğini Yahya Kemal’de  görmekteyiz. Ortaokulda okurken bir gün Türkçe hocamız “Yahya Kemal İstanbul’u taş taş bilir” demişti. Hiç unutmam. Zağnos Paşa Camii’nin yakınında Karesi Dedesi yani Karesi Bey’in türbesi. Zaman zaman buraya da gider, ziyaret ederim.  İlimizin fatihini sevgi ve saygı ile anar, ona karşı minnet hisleri ile dolarım.  Türbesi muhakkak ki eskiden Zağnos Paşa Camii avlusu içinde olmalıdır. Zamanla   dışarıda kalmış.  Türbe duvarına bitişik çeşmesi, karşıda Balıkesir’in eski fırınlarından,  çıkardığı mis gibi kokan nar gibi kızarmış ekmekleri ile Karesi Fırını. Fakat türbenin duvarı dibinde altına iskemle çekmiş dedikodu yapan, gafil hemşehrilerimizi de görür  düşünürüm. Şehrimizin insanları sıcak kanlı, samimi, sevimli canlı, medeni insanlardır. Onları Ali Şuuri Okulu ve  Alaca Mescit civarında, Millikuvvetler caddesinde, Şeyh Lütfullah Camii etrafında, şehir içi  yeni otobüs terminalinde (toplu taşıma) , buralara neşe ve hareket katarken  görmekteyiz. Ne güzel insanlar… Donuk değil, cıvıl cıvıl bir Balıkesir. Bir gün Kunduracılar çarşısına (Loncasına gittim). Eski bir ayakkabımı tamir ettirecektim.  Dükkanın birine girdim. Önünde bir sürü eski ayakkabı olan usta sabırla çalışıyordu. Bir taraftan da  transistörlü radyosunu açmış arabesk  dinliyordu. Onu nasırlı elleriyle  çalışırken seyrettim. El emeği, alın teri ve göz nuru diye düşündüm. İşini bitirince “ne kadar borcumuz” diye sordum. Çok cüzi bir para istedi. Lonca ahlakını günümüze taşıyan tok gözlü bu ustaya hem saygı hem sevgi duydum. İşte Balıkesir böyle bir şehir. Keçeciler, Debbağlar, Kunduracılar, Yorgancılar vs. Saygıdeğer el sanatkarları. Esnafı, tüccarı, şoförü, memuru v.s. tüm insanlarıyla, caddeleri, sokakları binaları, tarihi ve kültürüyle, havasıyla, suyuyla  velhasıl her yönüyle sevilecek bir  şehir.